با تو مادر...

به قلبم مهر حیدر با تو مادر

نجات من زمحشر با تو مادر

برایت گریه کردن با من و دل

و رزق دیده ی تر با تو مادر ....

 

..............

 

 

دوستت دارم

به پاس همه ی طعنه شنیدنها

به پاس همه ی چپ چپ نگاه کردنها

به پاس همه ی مسخره کردنها

به پاس همه ی استدلالهای غریب برای رد کردن تو

به پاس همه ی کنایه ها

به پاس همه ی متلک هایی که به خاطر وجود تو گفته شد

به پاس همه ی نگاه هایی که دیدند تو را و نادیده گرفتند

به پاس همه ی سیاهیت

به پاس همه ی حفاظت و صیانتت

به پاس همه اشک هایی که در گوشه تو پنهان شد

به پاس عزتت

به پاس همه و همه...

دوستت دارم

نه اندک

آنچنان که حاظر نیستم تو را از خود جدا کنم

تویی که وارث زهرایی.

و تو

همان چادر منی

ای وام دار دخت رسول!!

برای من و تویی که دلمان هنوز به زندگی خوش است...

کدام مسئله را حل میکنی؟

برای کدام امتحان درس میخوانی؟

به چه امید نفس میکشی؟

کیف و کلاسورت را از چه پر میکنی؟

کدام اضطراب را به جان میخری؟

دیر رسین به اتوبوس و کلاس را یا نمره گرفتن؟

دلت را به چه چیز بسته ای؟

به مدرک به ماشین؟

.

.

.

آی پسر دانشجو به تو چه مربوط که خانواده ای در همسایگی تو داغدار شدند؟جوانی به خاک افتاد؟

.

.

.

آی دختر دانشجو به تو چه مربوط است که دختران سوسنگرد را به اشک نشاندند؟و آنان را زنده به گور کردند؟

 

 

 

یادداشتی از شهید احمدرضا احدی

رتبه1کنکور پزشکی سال64.

 

انقطاع

همسنگر...

یار انقطاعی ام آرزو است....

 

(من المومنین رجال صدقوا ما عهد الله الیه)

 

بار گران

فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی

مپندارید که تنها عاشورائیان را به بلا آزموده اند........

صحرای بلا به وسعت همه تاریخ است........

سید شهیدان اهل قلم.

......

امسال

راهیان,

اول فکه و آوینی

دوم کمیل و حنظله و لب تشنه های کانال

سوم طلائیه و همت و باکری ها

چهارم شلمچه و خرازی

پنجم اروند و...

.....

بار گرانی بر زمین مانده است!!!

فعلا فقط دارم نصیحت میکنم...

ای غصه هایت قاتلم، هر شب دعایت می کنم
داغت نبینم جان من، جان را فدایت می کنم
باید بلرزد قلبشان، وقتی شنیدند این سران
گفتی که من فعلا فقط, دارم نصیحت می کنم

لبیــــــــــــــــــــــــــک یا خامنـــــــــــــــــــــــــه ای

 

من و خدا

این روز ها من و خدا همدیگر را فراموش می کنیم ....

من محبت های خـــــدا را

و خدا گناهــــــان من را

 

هان ز اغیار بپوشان رخ زیبا زنهار

کـبریت را هم  بخواهی روشن نگـه داری
وقتی نسیمی می وزد
آن را بین دستانت پنهان می کنی

اینجـا در شهــر ما طـــوفانی به پاست
چگونه روشنایی خود را حفظ میکنی؟

 

 

سلام من به مدینه,به آستان رفیعش..

گاه فکر میکنم

کاش

گنبد نه,ضریح نه,صحن و بارگاه نه

فقط

بیایم و برایت سنگ قبری علم کنم...!

که مرهمی شود به دل شیعه

تو خود بگو

دسته گل های اشکم را کجا بگذارم؟!

 

تا ابد قافیه بشمار به اندازه عشق...

بگذار بگویم که

مظلوم ترینی

که صبر و حلم هم

در برابرت (دالی) هستند قد خمیده!

که غربتت چشم هایمان را به رودی شبیه کرد

بگذار بگویم

که برادرت حداقل هفتاد و اندی یار داشت

...

و تو خود

جوابم را دادی

ای حسنای همیشه حسن؛

گریه نکن برادرم

لا یوم کیومک یا ابا عبدالله...