سلام من به مدینه,به آستان رفیعش..

گاه فکر میکنم

کاش

گنبد نه,ضریح نه,صحن و بارگاه نه

فقط

بیایم و برایت سنگ قبری علم کنم...!

که مرهمی شود به دل شیعه

تو خود بگو

دسته گل های اشکم را کجا بگذارم؟!

 

تا ابد قافیه بشمار به اندازه عشق...

بگذار بگویم که

مظلوم ترینی

که صبر و حلم هم

در برابرت (دالی) هستند قد خمیده!

که غربتت چشم هایمان را به رودی شبیه کرد

بگذار بگویم

که برادرت حداقل هفتاد و اندی یار داشت

...

و تو خود

جوابم را دادی

ای حسنای همیشه حسن؛

گریه نکن برادرم

لا یوم کیومک یا ابا عبدالله...

 

 

آدم ابو البشر...

داستان

شروع شد

پرده ها کنار رفت

آسمان

بی امان

عشق را شروع کرد

و همه یکی یکی

بال زدند

دریا

خورشید

ساحل همیشه تر

بادها

بیدها

جز یکی

که تمام شهر را

زیر و رو کرد

او کسی نبود جز

آدم ابو البشر

بال نداشت اما

دلی داشت به وسعت بال همه مخلوقات..!!

و خدا گفت

بال بزن

پرواز کن

که بال تو از همه بیشتر اوج میگیرد.

نذر اربعین علمدار...

یک زمان

یک زمین

بی تو شوم این چنین

آرزو

دست به دامان تو

حلم هم

کودک نوپای تو

عشق تو

سرمه چشمان من

یاد تو

ذهن تسلای من

رفتی و پشت علمت خم شدی

یک صد و ده بار مکرر شدی

یک صد و ده بار زمین سوخته

از شررت عشق برافروخته

چشم تو

سوی خیام است هنوز

دست تو

دست نیاز است هنوز

...

ای به سکوتت نفس عالمی

ای به جمالت قمر هاشمی

دست به دامان تو باید کشاند

عشق تجلی به تو باید فشاند

...

دست بیفراز که ما را بس است

یک نگه ات جمله جهان را بس است...